Voor Yves moet het echte avontuur nog beginnen

Yves met cameraman Dolph van Stapele (links) en Marjon van Royen

Door Roel Pauw

Yves is een fantastische vent. Brede schouders, zo’n 2 meter lang en altijd goed gehumeurd. De ideale man om je op weg te helpen in de puinhoop die Port-au-Prince nog steeds is. Hij is chauffeur, bodyguard en tolk tegelijk, maar je kunt hem ook vragen om even een brood te voor je te halen. Verder regelt hij afspraken en kun je hem dingen laten uitzoeken.

In het journalistieke bedrijf noem je zo iemand een fixer. En Yves is een hele goeie fixer. Je zou zeggen dat hij het al jaren doet, maar in werkelijkheid zijn wij zijn eerste opdrachtgevers. Tien dagen geleden was hij nog manager bij een onderneming die rijst importeerde. De aardbeving heeft het bedrijf met de grond gelijk gemaakt. Zijn vrouw Daphne is er al niet beter aan toe: zij werkte als ingenieur bij een bouwbedrijf. Ook daar heeft de aardbeving in één klap een einde aan gemaakt.

Sindsdien hebben ze geen inkomen, behalve wat Yves bij ons als fixer verdient. Maar daar komt natuurlijk een einde aan. En wat blijft dat zijn de kosten voor levensonderhoud. Een huurwoning van 600 dollar per maand, eten en drinken en de kosten van de medische behandeling van hun zoontje Yann. Hij heeft een ernstige aandoening en dat kost dit gezin een vermogen. Yves ziet als hij thuiskomt de zorgen in de ogen van zijn vrouw. Het vervult hem met grote onmacht.

Vanavond gaan we naar Cité Soleil. De gevaarlijkste sloppenwijk van Port-au-Prince, zeker nu daar waarschijnlijk tientallen gangsters rondhangen die zijn ontsnapt toen de gevangenis instortte door de aardbeving. Met groot zelfvertrouwen (en een pistool op zak) gaat Yves dit avontuur met ons aan. Maar het echte avontuur voor hém moet nog beginnen. Als wij weg zijn. Als de hulpverleners weg zijn. Als hij en zijn gezinnetje er alleen voor staan in deze nachtmerrie zonder einde.