'Een goede correspondent moet eenzaam zijn'

“Ik zie mezelf als een soort schoenmaker. Er gaat tijd overheen voordat je een paar goede schoenen kunt repareren. Het heeft heel lang geduurd voordat ik dacht: hèhè, ik kan schrijven. Je zou kunnen zeggen dat de zool niet loslaat, het ziet er mooi uit en het loopt ook lekker. Inmiddels heb ik sandalen leren maken, bergschoenen en hoge hakken. Dit is waar ik goed in ben, journalistiek bedrijven, maar verder kan ik niks anders. Dat is ook het trieste. Ik zal dit mijn leven lang moeten blijven doen.”

Donkerbruine, geschminkte ogen, rinkelende oorbellen en een brede lach waardoor het spleetje tussen haar voortanden zichtbaar wordt. Correspondent Latijns-Amerika Marjon van Royen (53), bekend van radio en televisie, is het energieke middelpunt in haar huis vol spiegels, carnavalsmaskers, zilveren kandelaars en pluizige katten. Op blote voeten dartelt ze het hele huis door. “Het doet na dertig jaar nog altijd pijn om ellende te zien. Maar het idee dat ik een missie heb, helpt om dit te dragen. Met mijn werk strijd ik tegen onrechtvaardigheid. Als ik niet het gevoel had dat ik hiermee iets verander, zou ik er acuut mee ophouden. Elke keer opnieuw heb ik die passie. Gek hé? Misschien houd ik mezelf een waanbeeld voor.”

In haar zonovergoten woning in de kunstenaarswijk van Rio de Janeiro, Brazilië, zit Van Royen opgekruld op haar stoel. Om de haverklap springt ze op om iets op te zoeken, een liedje te laten horen of een biertje uit de koelkast te trekken. Tijdens het interview is ze serieus en spreekt ze met veel gebaren en vlammende ogen. Er is weinig waar ze zich níet druk om maakt. De veronachtzaming van de Nederlandse taal, discriminatie jegens Marokkanen, de kleingeestigheid van mensen. Zelf heeft ze zich de taak opgelegd te proberen ieder mens te begrijpen. “Dit is mijn leidraad, altijd al geweest. Het heeft geen zin om in meningen en vooroordelen te leven. Daarom heb ik het zo moeilijk met wat er in Nederland gebeurt. Het is een cultuur van oordelen geworden.”

Haar liefde voor de Braziliaanse cultuur is duidelijk zichtbaar in haar huis. Fel gekleurde carnavalsmaskers liggen her en der verspreid, lokale kunst siert de muren. Het versierde huis valt in het niet tegenover haar verpletterende uitzicht. Vanaf haar balkon overziet ze de hele stad. Aan de ene kant het Christusbeeld en aan de andere de suikerberg, de meest geliefde bezienswaardigheden van Rio.

Lees het gehele artikel