Andersdenkenden: Marjon van Royen

Marjon van Royen geldt als "nieuwsgierig-als-de-pest" en heeft inmiddels een langdurige staat van dienst als corres-pondente in verre landen. Ze won de Radio 1-Publieksprijs 2005 voor haar reportage ”Sloppenwijk Brazilië” over de drugsoorlog in de sloppenwijken van Rio de Janeiro. RKK journalist Gerard Klaasen sprak met haar over haar leven en werk in Brazilië.

Tussen NOS-correspondente Marjon van Royen (53) en haar huidige woonplaats Rio de Janeiro kan het niet meer stuk: “Rio en ik: wij passen precies bij elkaar”. Van Royen ontwikkelde een hartstocht voor de Latinocultuur die ze niet meer kwijt zal raken. Haar protestantse (gereformeerde) afkomst zou wellicht een andere weg vermoeden maar Marjon van Royen vocht zich al snel uit haar calvinistische milieu en raakte in de kraakbeweging actief. Haar weg verliep daarna vooral buiten Nederland: Rome – “Het katholicisme in Italïe heeft mij leren leven!” -, Bosnië, Mexico en nu – sinds 1999 – Rio de Janeiro.

Van Royen woont op een berg in Rio met een bijzonder uitzicht op de favella’s rondom en op het beeld van Christus de Verlosser. In haar straat - een licht-vervallen maar gezellige bohemien-wijk - rijdt een oer-oud geel trammetje. “Ik moet er niet aan denken om in het rijke deel van de stad te wonen. Laat mij maar alles zien en meemaken”.  

Verhalenverteller

Marjon van Royen reageert naar eigen zeggen op ongelijkheid en onvrijheid in het leven. “Dat is een moreel criterium voor mij. Ik maak me er gewoon kwaad om”, zei ze in een eerder interview. En als ze zich iets aantrekt zit ze zich er het liefst met haar neus bovenop. Haar werk is tegelijk ook een strijd tegen onrechtvaardigheid.

Noem haar vooral een verhalenverteller. “Tot ik erbij neerval blijf ik de verhalen van mensen vertellen”. Het correspondentschap is voor Van Royen geen sinecure: ze moet er veel voor op pad in liefst 32 Latijnsamerikaanse landen maar het nieuws ligt bij wijze van spreken ook bij haar om de hoek in de sloppenwijken van Rio. “Ik sta (in Latijns-Amerika) met mijn snufferd middenin de geschiedenis”, zei ze recent, “dat vind ik zó’n privilege. Ik zou het nergens voor opgeven”.

Het correspondenten-bestaan is niet louter een sociaal-gepriviligeerd bestaan, veel meer het omgekeerde. “Je moet eenzaam zijn, anders ben je geen goede correspondente”, zegt Van Royen. Het zal wellicht ook haar levensstijl zijn. “Impliciet zit achter mijn levensstijl iets van: laat mij in Godsnaam niet oud worden. Want daar moet ik niet aan denken: aan mijzelf achter de rollator. Dus misschien moet ik gewoon jong dood. Ik zie mijzelf de fase van het bejaardenhuis niet halen”, zei ze eerder.  

Verliefdheid van het verlangen

Niettemin geniet Marjon van Royen van haar werk en leven. In Latijns-Amerika proeft ze de verliefdheid van het verlangen. “Door dat huis in Rio ben ik een beetje geland. Ik heb mijzelf op die betoverende berg gezet en geniet als ik ’s avonds vanaf mijn balkonnetje naar de lichtjes van de sloppenwijk kijk. Als ik een kat was zou ik spinnen”.  

Marjon van Royen spreekt in deze aflevering van Andersdenkenden vanuit haar huis op de berg in Rio de Janeiro in gesprek met Gerard Klaasen over haar leven en werk in Brazilië. Nanko van Buuren – Nederlands ontwikkelingswerker in de sloppenwijken van Rio – en oud-De Groene-collega Geert Mak schetsen haar persoon.